در فصل پیشین، پژوهش­های صورت­ گرفته در زمینه­ برنامه­ ریزی تعمیر و نگهداری در سیستم­های تجدید ساختار شده مورد بررسی قرار گرفتند. در این فصل، به تشریح مسئله­ برنامه­ ریزی تعمیر و نگهداری واحدهای تولیدی مبتنی بر پیشنهاد خرید، به منظور حفظ کفایت سیستم پرداخته می­ شود و فرمول­بندی پیشنهادی ارائه می­گردد. بر طبق مدل پیشنهادشده، تولیدکنندگان قادر خواهند بود تمایل یا عدم­تمایل خود برای خروج در بازه­های مختلف را توسط پیشنهاد خرید تعمیرات^[۸۰] ، ابراز کنند. همچنین، یک مدل چندمرحله­ای برای هماهنگ­سازی برنامه­ ریزی تعمیر و نگهداری واحدهای تولیدی پیشنهاد شده است، که به­دنبال بیشینه کردن رضایت تولیدکنندگان و حفظ شاخص­ های امنیت سیستم در سطح قابل قبول می­باشد. راهکار تسویه­ی بازار نیز در نظر گرفته شده است، که این تضمین­کننده­ خاصیت غیرانتفاعی بهره­بردار مستقل سیستم می­باشد. شکل (۳-۱) نشان­دهنده روند انجام مراحل مختلف روش پیشنهادی می­باشد.

شکل ۳-۱: روند انجام مراحل مختلف روش پیشنهادی
در مدل پیشنهادی، بازار در نظر گرفته­شده، یک بازار انرژی الکتریکی مبتنی بر حوضچه^[۸۱] می­باشد. برای حل کردن مدل چندهدفه­ی مسئله­ هماهنگ­سازی تعمیر و نگهداری واحدهای تولیدی، استفاده از روش الگوریتم ژنتیک پیشنهاد گردیده است.
۳-۲- ارزیابی سود واحدهای تولیدی
همان­طور که در فصل پیشین اشاره شد، یک شرکت تولیدی در بازارهای انرژی الکتریکی، یک نهاد با منافع شخصی می­باشد. بنابراین یک شرکت تولیدی در هنگام برنامه­ ریزی خروج برای تعمیر و نگهداری، قصد بیشینه کردن سود واحدهای تولیدی تحت مالکیتش را دارد. در این قسمت به بررسی مدل­سازی و تشریح فرمول­بندی برنامه­ ریزی تعمیر و نگهداری از دیدگاه تولیدکنندگان پرداخته می­ شود.
این قسمت شامل سه بخش می­باشد. در بخش اول به خرابی غیرمنتظره­ی واحدهای تولیدی و هزینه­ های انتظاری مربوط به نوسازی واحد تولیدی پرداخته شده است. در قسمت دوم به تشریح مسئله­ ارزیابی بازه­ی خروج از دید تولیدکنندگان پرداخته می­ شود. در قسمت سوم راهکاری ارائه می­گردد که طبق آن، تولیدکنندگان می­توانند با توجه به نتایج ارزیابی هزینه/فایده، پیشنهادهای خرید تعمیرات مربوط به واحدهای تولیدی خود را تعیین کنند.
۳-۲-۱- هزینه­ نوسازی انتظاری واحد تولیدی
خرابی غیرمنتظره­ی واحدهای تولیدی، یک خطر جدی را متوجه­ی سود شرکت­های تولیدی می­ کند. احتمال خرابی یک واحد تولیدی را می­توان مانند دیگر تجهیزات ماشینی، با یک منحنی وانی شکل^[۸۲] مدل کرد. لذا نرخ خرابی متناظر با هر واحد تولیدی را می­توان با رابطه (۳-۱) فرمول­بندی کرد [۱۵ و ۲۰].

(۳-۱)

در رابطه (۳-۱)، پارامتر مربوط به بازه­های عادی، ، مربوط به بازه­های اولیه و ، متناظر با دوره­ فرسودگی می­باشند.
بر طبق نظریه­ قابلیت اطمینان، نرخ خطر^[۸۳] و قابلیت اطمینان واحدهای تولیدی باید رابطه (۳-۲) را ارضا نمایند [۱۵].

(۳-۲)

که این رابطه معادل با رابطه (۳-۳) می­باشد.

(۳-۳)

واضح است که در بازه­ی زمانی ۰ برابر ۱ می­باشد، بنابراین می­توان با بهره گرفتن از تبدیل انتگرال، رابطه­ زیر را نوشت.

(۳-۴)

طرفین معادله­ (۳-۴) را می­توان به صورتی که در رابطه (۳-۵) آمده است، گسترش داد.