گل جالیز در خاکهای قلیایی، خاکهای با مقدار کم نیتروژن و زهکش شده فعالیت بهتری دارد. همچنین به گیاه میزبان سالم برای تولید تعداد گل و بذر فراوان نیاز دارد.(Losner et al., 1998)

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

اتگگنهو و همکاران (Etagegnehu et al., 2004) می گویند، روش های کنترل گل جالیز به دلیل کمبود کنترل مکانیکی و علفکش های انتخابی محدود می باشد. در این راستا استراتژی های گوناگون جایگزین آزمایش شده اند و استفاده از کودهای نیتروژنه یکی از روش های جالب توجه بوده است.
پرس (Press, 1995) در مطالعه ارتباط نیتروژن با مدل رشد گیاهان انگل می گوید، اثر و نفوذ گیاهان هرز انگل روی میزبانانشان بوسیله تعدادی از متغیر های زنده و غیر زنده و همچنین حاصلخیزی خاک به عنوان عامل اصلی و بویژه نیتروژن در دسترس تعیین می گردد.
در طی تکامل، گیاهان انگلی توانایی برای تغذیه را از گیاهان میزبان به دست آوردند و خاک های با حاصلخیزی کمتر را ترجیح دادند. گزارش ها اثرات بازدارندگی نیتروژن بر روی رشد گل جالیز بر اساس مطالعات مزرعه ای، گلخانه ای و آزمایشگاهی که معمول بوده به مطالبی در قرن نوزدهم بر می گردد وقتی که کشاورزان از کود و کمپوست برای کاهش رشد گل جالیز استفاده می کردند (Nandula, 1998).
مقادیر بالای نیتروژن در شرایط آزمایشگاهی سبب کاهش آلودگی O.crenata می شود ((Kasasian, 1973. در سایر گونه های گیاهی کود فسفر عامل تعیین کننده ای در آلودگی O.crenata نشان نداد (Mesa-García et al., 1984).
آلودگی به انگل گل جالیز سبب کاهش ارتفاع ساقه، طول ریشه، تعداد شاخه ها و تعداد و کل سطح برگها در گیاه میزبان می شود. در نتیجه وزن تر و خشک میزبان کاهش می یابد. آلودگی سبب افزایش ظرفیت نیتروژن، کلسیم و منیزیم خصوصاً در برگهای میزبان می شود. این حقیقت با به تعویق افتادن رشد میزبان در ارتباط است. ظرفیت های فسفر و پتاسیم در گیاه میزبان آلوده کاهش یافته که به دلیل انتقال سریع عناصر غذایی به گیاه انگل می باشد.
توان ضعیف گیاهان انگلی نظیر گل جالیز برای دریافت نیتروژن غیر ارگانیک نشان دهنده وابستگی آنها برای بدست آوردن نیتروژن ارگانیک از میزبان است (Nandula, 1998).
محققین در رابطه با نحوه تاثیر کودهای شیمیایی در کاهش خسارت گل جالیز نظرات متفاوتی دارند: گیاهان اتوتروف نیتروژن را بوسیله تثبیت نیتروژن و یا به صورت فرم آمونیوم از خاک جذب می کنند. در طی تکامل، گل جالیز توانایی حفظ متابولیسم نیتروژن را از دست می دهد (Nandula, 1998). غیاب یا کمبود فعالیت آنزیم های آسیمیلاسیون نیتروژن در گل جالیز ممکن است بیانگر این باشد که گل جالیز به فرم های نیتروژن آلی از گیاه میزبان نیاز دارد. انتقال اسیدهای آمینه و آمیدها به گل جالیز و دیگر انگل های نهاندانگان دیده شده است.
وجود فعالیت باکتریایی، شرایط اکولوژیکی و زراعی در مزرعه موجب می گردد که در اثر نیتریفیکاسیون آمونیم به نیترات تبدیل شود و به دلیل این که نیترات تاثیری بر روی کاهش خسارت گل جالیز ندارد بدین ترتیب تاثیر کود بر روی گل جالیز از بین می رود. علاوه بر این در شرایط آزمایشگاهی انجام نیتریفیکاسیون و تبدیل آمونیوم به نیترات به کندی صورت می گیرد در حالی که در مزرعه تبدیل آمونیم به نیترات با سرعت زیادی انجام می شود. بنابراین نتایج ضعیف تری را که در رابطه با تاثیر کودهای نیتراته در شرایط زراعی نسبت به شرایط آزمایشگاهی به دست می آید این گونه توجیه می شود (Foy et al., 1987) .
بررسی کنترل تلفیقی گل جالیز در گیاهان لگوم در کشور سوریه نشان داد که در اکثریت بررسی های آزمایشگاهی انجام شده افزودن نیتروژن سبب کاهش رشد گل جالیز گردید. اما تنها در تعداد کمی از آزمایشهای مزرعه ای انجام شده افزودن نیتروژن باعث کاهش آلودگی به گل جالیز شد. مقدار کودهای معدنی که به زمین افزوده می گردد نسبتا کم است، این مقدار تنها جهت جبران عناصر از دست رفته بر اثر برداشت محصول قبلی اضافه میشود. برای آنکه کاهش چشم گیری در آلودگی به گل جالیز مشاهده گردد نیاز به مصرف مقدار بیشتری از کودهای نیتروژنه است.
گلدواسر و همکاران (Goldwasser et al., 2001) به این نتیجه رسیدند که اجزای چهارگانه آمونیوم به عنوان ضدعفونی کننده سطوح برای از بین بردن بذور انگل مناسب بوده و در استرالیا از نیپروکات استفاده شده که سبب کاهش ماندگاری بذور تا میزان ۸% گردید.
اتاگگنهو و همکاران (Etegegnehu et al., 2004) نشان دادند که گل جالیز در گلدان های با کمبود نیتروژن یا ماده آلی و یا بدون آنها ظهور کرد. کود اوره در اندازه ۲۰۷ تا ۲۷۶ کیلوگرم در هکتار نیتروژن خالص، نیترات و سولفات آمونیم در مقدار ۲۰۷ کیلوگرم ازت خالص در هکتار و کود آلی دامی(بز) ۲۰ تا۳۰ تن در هکتار در کاهش انگل و افزایش رشد گوجه فرنگی نقش بسزایی داشت. مقدار ۲۷۶ کیلوگرم سولفات و نیترات آمونیم در هکتار برای گیاه گوجه فرنگی آسیب رسان نشان داد. با افزایش مقدار نیتروژن، تعداد و وزن خشک اندام هوایی گل جالیز کاهش یافته و عملکرد گوجه به طور خطی افزایش نشان می داد. این نتایج نشان داد که گل جالیز و آلودگی آن در گوجه فرنگی با افزایش مقدار نیتروژن خاک کاهش می یابد.نتایج این تحقیق نشان داد که، اوره در حد ۲۷۶ کیلوگرم در هکتار و نیترات آمونیم ۲۰۷ کیلوگرم در هکتار، موثرترین عوامل در کاهش انگل و افزایش رشد گیاه گوجه فرنگی بودند. همچنین افزودن نیترات آمونیم و سولفات آمونیم به مقدار ۲۷۶ کیلوگرم در هکتار سبب کاهش در گل جالیز شد، اما برای گیاه گوجه فرنگی آسیب رسان بودند. نتایجی مشابه بوسیله (Abu-Irmaileh, 1981) گزارش شد که مقادیر بیشتر نیترات آمونیم و سولفات آمونیم سبب آسیب به گیاه توتون و گوجه فرنگی می شود.
در این آزمایش متوسط تعداد گل جالیز متصل شده روی ریشه گیاه گوجه فرنگی در گلدان های بدون تیمار کودی ۲۱ عدد بود. بیشترین تعداد گل جالیز در گلدانهای با مقدار کم ۶۹ کیلوگرم در هکتار نیترات آمونیم، سولفات آمونیم و اوره با متوسط تعداد گل جالیز متصل شده روی گوجه فرنگی به ترتیب ۱۳، ۱۶، ۱۵ بودند.
به طور کلی بیشترین کاهش انگل گل جالیز در گلدان های کود داده شده با نیترات آمونیم، سولفات آمونیم و اوره به مقدار ۲۷۶ و ۲۰۷ بود. مقادیربیشتر نیترات آمونیم و سولفات آمونیم به جهت خسارت زایی روی گیاه گوجه فرنگی مناسب نیستند. تعداد میانگین گل جالیز در گلدان های با مقدار زیاد کود ۳ تا ۵ عدد بود. وزن خشک اندام هوایی گل جالیز در گلدان های بدون تیمار، بالای ۵/۵ گرم بود، حال آنکه وزن خشک اندام هوایی گل جالیز در گلدان های خوب تیمار شده با کود ۳۵/۱ گرم بوده است. بنابراین نیترات آمونیم، سولفات آمونیم و اوره در مقدار ۲۰۷ کیلو در هکتار مقدار مناسب و مطلوب در کنترل گل جالیز بود (Etagegnehu et al., 2004).
نتایج نشان داد که بیشترین تعداد میانگین و وزن خشک اندام های هوایی گل جالیز و کمترین عملکرد میزبان از گلدان های بدون تیمار کودی به دست آمد. عملکرد گوجه فرنگی با کود پیشنهاد شده و بدون بذور انگل برابر با افزودن کود بز به مقدار ۲۰ تا۳۰ تن در هکتار به همراه بذر انگل نشان داد.
استفاده ازمقادیر بالای نیتروژن سبب کاهش گسترش آلودگی O.crenata و O. aegyptica گشته و نیتروژن آلودگی O. ramosa در گوجه فرنگی و توتون را کاهش می دهد و سبب کاهش آلودگی O. crenata در باقلا می شود (Etagegnehu et al., 2004).
(Abu-Irmaileh, 1981) گزارش کرد که، نیترات آمونیم و سولفات آمونیم سبب کاهش در مقدار وزن خشک گل جالیز متصل به گیاهان گوجه فرنگی و توتون در گلدان می شوند.
نیترات آمونیم با فسفات پتاسیم یا فسفات آمونیم به تنهایی موثرترین عوامل در کاهش آلودگی به O. aegyptica با افزایش رشد گیاه گوجه فرنگی بودند.(Rakesh et al., 1989)
استفاده از مقادیر زیاد فسفر خصوصا در کشت زود هنگام، در شرایطی که گیاهان دچار آلودگی شدید به گل جالیز باشند، موثر نشان داد. کاهش قند و پتاسیم عوامل اسمزی عمده در بافتهای گیاهان انگل بودند. کلسیم تنها ماده مغذی بود که در بافتهای میزبان بعد از آلودگی افزایش یافت، این موضوع احتمالا به دلیل مکانیزم دفاع خود به خودی که توسط میزبان به کار گرفته شده است، می باشد (Kirollos et al., 1993).
مومرا و فرد(Mumera and Fred, 2000) به این نتیجه رسیدند که، آلودگی به گیاه انگل استریگا به طور کلی با افزایش مقدار نیتروژن در دسترس گیاه میزبان کاهش پیدا می کند، تاثیر نیتروژن تاحدی بستگی به شدت آلودگی داشته و همه مقادیر نیتروژن استفاده شده در تحقیق سال ۱۹۹۰ سبب کاهش آلودگی شدند، درحالیکه فقط مقدار ۹۰ کیلوگرم در هکتار نیتروژن درتحقیق سال ۱۹۸۹ سبب کاهش آلودگی گردید. گرچه جذب نیتروژن در جریان دوره رشد رویشی نسبت به تیمار پاسخی نداد، اما نیتروژن در دسترس در جریان رشد زایشی وزن ماده خشک خوشه میزبان را تغییر داد. بر پایه اطلاعات بدست آمده کود نیتروژنه می تواند با تغییر جذب مواد در بخشهای مختلف گیاهی بر روی کاهش آلودگی استریگا در مزارع ذرت موثر واقع شود.
گل جالیز در گوجه فرنگی با افزایش نیتروژن خاک کاهش می یابد. به دلیل ارتباط نزدیکی که بین گیاه میزبان، گیاه انگل و محیط وجود دارد، مشخص کردن مکانیزمی که سبب کاهش آلودگی گل جالیز با نیتروژن می گردد دشوار است(Jain and Foy, 1992).
وست وود و فوی (West wood & Foy 1999) می گویند، آزمایش های مختلف روی عناصر غذایی گوناگون یا عوامل خاک زی بیانگر این مطلب است که مواد غذایی در ارتباط بین گیاه میزبان و گیاه انگل در بیش از یک طریق تاثیر گذار هستند.
همانطور که توسط جین و فوی(Jain & Foy , 1992) گزارش شده است، افزودن کود آلی و کودهای نیتروژنه سبب بهبود عملکرد گیاه زراعی میزبان از طریق تاثیر کودها بر کاهش آلودگی به گیاه انگل می شود. اما نتایج دیگر به تاثیر سودمند و مستقیم کودهای نیتروژنه بر بهبود فعالیت گیاه زراعی و مقاومت آن به حمله و اتصال گیاه انگل اشاره دارند.
وست وود و فوی (Westwood and Foy, 1999) در مطالعه اثر نیتروژن روی جوانه زنی و نمو اولیه گل جالیز گزارش کردند که مقدار زیاد نیتروژن باعث کاهش شدت خسارت به گیاه زراعی از سوی گل جالیز و علف جادو می گردد. آنها می گویند نیترات آمونیم و فسفات آمونیم، سبب کاهش بیوماس گیاه انگل O.ramosa در گیاهان توتون و گوجه فرنگی کشت شده در گلدان می شوند. (Westwood and Foy, 1999) گزارش می دهند که، عمل پارازیتیسم گل جالیز با بهره گرفتن از نیترات سدیم، نیترات پتاسیم، فسفات سدیم و ترکیبی از نیترات آمونیم و فسفات پتاسیم کاهش می یابد. نیتروژن خسارت علف جادو بر روی سورگم را کاهش می دهد و این تاثیر را از طریق افزایش توانایی میزبان برای حفظ پتانسیل اسمزی انجام می دهد. سولفات آمونیم و اوره درصد جوانه زنی و طویل شدن گل جالیز را در طی مراحل پیش جوانه زنی و جوانه زنی کاهش داده، گرچه تاثیر بیشتر زمانی حاصل گردید که کوددهی در طی دوره جوانه زنی انجام شد.
تعداد زیادی از محققین مسمومیت مستقیم بذور گل جالیز و استریگا بوسیله نیتروژن را ثابت کرده اند. حیدر و همکاران (۱۹۹۹) به این نتیجه رسیدند که اثر آفتاب دهی به همراه کود مرغی سبب از بین رفتن بذور گل جالیز در اعماق خاک گردید. کود مرغی نیز به طور گسترده ای سبب افزایش عملکرد کلم شد.
حیدر و همکاران(Haidar & Sid hamed, 2002) نشان دادند که کود آلی بز تنها تیماری بود که آلودگی گل جالیز را در سراسر فصل رشد به مقدار زیادی کاهش داد و وزن خشک اندام هوایی گیاه انگل را ۵/۵۸% کاهش داد. دیگر تیمار ها تنها سبب کاهش شدید آلودگی گل جالیز در ابتدای فصل شدند، اما تاثیر شدیدی روی وزن خشک اندام هوایی نشان ندادند.
حیدر و همکاران (Haidar & Sid hamed, 2002) به این نتیجه رسیدند که گوگرد به تنهایی روی کاهش رشد و آلودگی گل جالیز و افزایش عملکرد بادمجان یا سیب زمینی بی تاثیر بود. برای هر دو گیاه مذکور کود مرغی به تنهایی یا همراه با گوگرد در همه آزمایش ها در کاهش رشد و آلودگی ابتدای فصل به گل جالیز در مقایسه با تیمار شاهد موثر بود.
ژوئل (Joel, 1998) نشان داد که مواد آلی و کودهای نیتروژنه افزوده شده به خاک می تواند مانع آلودگی به گیاه انگل استریگا شود. نتایج نشان می دهد که ترکیب مقادیر زیاد از ماده آلی تازه ( در اینجا ساقه و برگ ذرت) و مقادیر کافی از کودهای نیتراته، سبب افزایش محدود تعداد بذور استریگا می شود، حتی اگر استریگا در شرایط تولید بذر باشد. ژوئل(Joel, 1998) می گوید، در آزمایش های مزرعه ای با مقادیر کمتر کود شیمیایی و ماده آلی ( کل کود نیتراته به اضافه مواد دیگر کمتر از ۶۰ کیلوگرم در هکتار) کاهش بانک بذر استریگا در مقایسه با افزودن تنها ۶۰ کیلوگرم در هکتار نیتروژن در طول چهار فصل، کمتر بود.
بابائی و همکاران(۱۳۸۹) با بررسی چند نوع کود شیمیائی در کاهش خسارت گل جالیز به میزبان گوجه فرنگی، کودهای نیترات آمونیوم، فسفات آمونیوم در مقادیر ۱۵۰، ۳۰۰ کیلوگرم در هکتار و سولفات آمونیوم در مقادیر ۲۵۰ و ۵۰ کیلوگرم در هکتار را در سال های ۱۳۸۷ و ۱۳۸۸ بررسی کردند. نتایج نشان داد که تیمارهای سولفات آمونیوم ۲۵۰ کیلوگرم در هکتار و سولفات آمونیوم ۵۰۰ کیلوگرم در هکتار بهترین عملکرد گوجه فرنگی و کاهش رشد گل جالیز را در پی دارد.
کاربرد کود نیترات آمونیم به مقدار ۴۰ کیلوگرم در هکتار موجب کاهش تعداد اندام هوایی گل جالیز و افزایش عملکرد باقلا گردید. در اثر افزایش کاربرد کودهای سولفات آمونیوم و نیترات آمونیم از صفر تا ۱۵ کیلوگرم در هکتار تعداد اندام هوایی و وزن خشک گل جالیز در گوجه فرنگی کاهش یافت. همچنین کاربرد کود نیترات آمونیم در مقادیر ۲۵/۰، ۷۵/۰ و ۱ تن در هکتار در ۵ و ۴۰ روز پس از کاشت سیب زمینی موجب کاهش خسارت گل جالیز گردید (Haidar et al., 2003). علاوه بر این موارد، پیش آماده سازی بذور گل جالیز با کلرید سدیم موجب کاهش درصد جوانه زنی گل جالیز در گوجه فرنگی گردید. همچنین پیش آماده سازی بذور گل جالیز با اسید فسفریک موجب کاهش درصد جوانه زنی گل جالیز در گوجه فرنگی شد..
جین و فوی(Jain & Foy, 1992) به این نتیجه رسیدند که تاثیر کودهای اوره و سولفات آمونیم در کاهش خسارت گل جالیز به مقدار نیتروژن آنها نسبت داده نمی شود بلکه نوع ترکیب حاوی نیتروژن است که در کاهش خسارت این انگل موثر است .
ابو ایرماله (Abu- Irmaileh, 1994) نشان داد که مقدار زیاد نیتروژن افزوده شده به خاک سبب کاهش نمو گل جالیز مصری O.aegyptiaca و O.crenata می شود. همچنین نیتروژن سبب کاهش گل جالیز O.ramosa در توتون و گوجه فرنگی و کاهش O.crenata در باقلا می شود. تاثیر نیتروژن می تواند ناشی از کنش متقابل در متابولیسم گل جالیز با بهره گرفتن از تغییر در توازن اسمزی گیاه باشد. از آنجاییکه مقدار زیاد نیتروژن سبب کاهش جذب پتاسیم در گل جالیز می شود و گیاه انگل نیاز بسیاری به این عنصر برای نمو دارد. نیتروژن افزوده شده یک ماه پس از کشت گوجه فرنگی سبب از بین رفتن بذور جوانه زده گل جالیز با ایجاد شوک اسمزی در ریشه نازک برآمده گل جالیز می شود و سبب کاهش اتصال به گیاه میزبان می گردد. کودهای نیتروژنه سبب کاهش در جوانه زنی و طویل شدن ریشه گل جالیز O.crenata می گردد. منابع مختلف نیتروژن دارای تاثیرات متفاوتی می باشند.
اثر بازدارندگی نیتروژن روی گل جالیز از آزمایش های گوناگون گزارش شده است. باید بین اثر کودهای مختلف و روش های فعالیت گوناگون تمایز قائل شد. در آزمایش های مزرعه ای تاثیر نیتروژن ناهمگونی هایی داشت که با سطح حاصلخیزی خاک مزارع مختلف توجیه گردید. به علاوه سطح نیتروژن درخاک با کودهای آلی با نیتروژن معدنی سودمند تر از مزارع بدون لگومینوز می باشد .(Riedmüllerstr, 2002)
بنا به نظر مسلمان(Musselman, 1989) کودهای شیمیایی نیتروژنه، با تاثیر گذاردن بر pH خاک طول عمر بذر گل جا لیز را در داخل خاک تحت تأثیر قرار می دهند و بدین ترتیب استفاده از کودهای شیمیایی نیتروژنه سبب کاهش طول عمر بذر گل جالیز و قابلیت جوانه زنی آن می شود.
بنا به نظر ریچز (Riches, 1988) علف جادو S.siatica در خاکی که کمبود نیتروژن دارد گسترش دارد و به میزبانها حمله می کند.
پارکر و ریچز(Riches, 2005) نشان دادند که جوانه زنی و رشد گل جالیز O.crenata)) در حضور مقدار چهار میکرومول نیتروژن فرم اوره ای شدید تر از فرم آمونیومی تحت تاثیر قرار می گیرد، اما نیترات بر آن اثر ندارد.
کود به طور قطعی بر روی تهاجم گل جالیز و کاهش رشد و توسعه انگل موثر است. مثلا آمونیوم موجب ایجاد لکه های قهوه ای تیره در انتهای ریشه چه بذور جوانه زده گل جالیز می گردد و تقریبا به طور کامل از رشد طولی ریشه چه آن جلوگیری می کند، ولی تاثیر بر روی جوانه زنی بذور گل جالیز ندارد. همچنین آمونیم بسیار سریع عمل می کند و مدت زمانی کمتر از یک روز لازم است تا این که آمونیم از رشد ریشه چه گل جالیز و اتصالش به ریشه میزبان جلوگیری کند (Westwood and Foy, 1999) .
ناندولا(۱۹۹۸) اظهار داشت که کودهای نیتروژنه سبب تحریک بذر گل جالیز در فاصله ای دورتر از ریشه شده و در نهایت این بذرهای جوانه زده قادر به اتصال به میزبان نمی باشند و از بین می روند. همچنین وی اظهار داشت
بیگدلی و همکاران(۱۳۷۴) با بررسی ترکیبات سنتزی متفاوت محرک جوانه زنی گل جالیز، نتیجه گرفتند که ترشحات گیاهان میزبان اثرات گوناگونی بر قابلیت جوانه زنی و رویش گل جالیز دارند و کودهای نیتروژنه سبب تغییر غلظت ترشحات گیاهان میزبان در محیطهای خاک شده و بدین ترتیب میزان جوانه زنی گل جالیز تحت تاثیر قرار می گیرد.
دمیرکان و نملی(Demircan & nemli, 1994) استفاده از کود نیتروژن را جهت کاهش شدت خسارت گل جالیز ( O.cernua ) و علف جادو( Striga asiatica ) به گیاه میزبان را توصیه کردند.
تحقیقات ماتیوس و همکاران(Mattews et al., 1991) نشان دادند که بذر گل جالیز O.cumana تنها با ترشحات گیاه غیر میزبان خود یعنی کتان تحریک به جوانه زنی می شود. این تحقیقات نشان داد که اثر تحریک جوانه زنی توسط مواد محرک از گونه ای به گونه دیگر متفاوت است.
گوشه و همکاران(Ghosheh et al., 1999) عنوان کردند که، تفاله زیتون یک ماده آلی است که با ایجاد توازن در میکروفلورای خاک و منطقه ریزوسفر ریشه گیاهان میزبان، شرایط را برای اتصال گیاهان انگل به میزبان نامساعد و نامطلوب می کند. تفاله زیتون همچنین ممکن است روی رطوبت در دسترس بستر ریشه اثر گذاشته و بنابراین روی جوانه زنی گل جالیز تاثیر منفی بگذارد.
اتاگگنهو و همکاران(Etegegnehu et al., 2004) عنوان کرد، برخی از کشاورزان اتیوپی استفاده از کود بز به منظور کنترل گل جالیز را پیشنهاد می کنند. بنابراین این تجربه در ابتدای راه تحقیقاتی خود بوده که تاثیر کود نیتروژنه و کود آلی (دامی) روی گل جالیز و گوجه فرنگی را نشان دهد.
محققین در رابطه با نحوه تاثیر کودهای دامی بر کاهش خسارت گل جالیز به این نتیجه رسیدند که فلزات سنگین، گازها، اسیدهای چرب، میکروارگانیسمها، رطوبت، کرم خاکی، میکروفلور خاک، حاصلخیزی،pH خاک، مواد غذایی و نمکها در طی تجزیه مواد آلی و غیر آلی در خاک تغییر می کنند و جوانه زنی بذور گل جالیز و علف های هرز را تحت تاثیر قرار می دهند
((Etagegnehu et al., 2004)) می گوید، کود بز به مقدار ۲۰ تن در هکتار در مقایسه با کودهای گاوی و مرغی به مقدار ۳۰ تن در هکتار در کاهش گل جالیز موثرتر بود. نه تنها کود دامی بلکه کود سبز نیز سبب کاهش آلودگی گل جالیز می شود. Gosheh et al., 1999)) نشان داد تفاله زیتون در خاک هم سبب کاهش آلودگی به گل جالیز می شود.
Gosheh et al., 1999)) نشان دادند که، بدون توجه به شدت تلقیح بذور گیاهان میزبان به گل جالیز، تفاله زیتون سبب کاهش آلودگی به این انگل در هر سه گیاه نخود، باقلا و گوجه فرنگی گردید. نخود در هیچ کدام از شدت های تلقیح در گلدان های محتوی تفاله زیتون آلوده نشد. در گوجه فرنگی و باقلا در شرایطی که در بستر حاوی تفاله زیتون کشت شدند، تنها آلودگی های نادری مشاهده شد. وزن خشک و تر گیاهان میزبان از مخلوط تفاله زیتون و خاک تحت تاثیر منفی قرار نگرفت.
Gosheh et al., 1999)) نتایج نشان داد که امکان استفاده از تفاله زیتون برای کنترل گل جالیز به عنوان یک ماده آلی ارزان فراهم می باشد. نتایج حاکی از آن بود که مخلوط گلدان ها تاثیر زیادی روی تعداد گل جالیز اتصال یافته بر روی گیاه میزبان در همه آزمایش ها داشت. در باقلا و نخود وزن خشک گل جالیز بوسیله مخلوط گلدان ها تحت تاثیر قرار گرفت. شدت تلقیح گل جالیز روی تعداد گیاهان انگل جوانه زده اثر داشت، اما روی وزن خشکشان تاثیری نکرد Gosheh et al., 1999)). اتصال گل جالیز زمانیکه نخود در مخلوط خاک و تفاله زیتون رشد کرد، مشاهده نشد. مخلوط خاک و تفاله زیتون به نسبت ۱به۱ آلودگی به گل جالیزدر نخود و باقلا را کاهش داد، در حالیکه ترکیب ۳ به۱ خاک و تفاله زیتون آلودگی به گل جالیز را تنها در گیاه نخود کاهش داد.
برای درک امکان تاثیر مخلوط خاک و تفاله زیتون روی مکانیزمهایی که سبب اتصال گل جالیز به میزبان می گردد کنش متقابل بیوشیمیایی در نقطه تماس بین ریشه کوچک انگل و سطح ریشه میزبان در خاک مورد توجه قرار می گیرد. گیاهان میزبان محرکی شیمیایی برای جوانه زنی بذور گل جالیز تولید کرده که در منطقه ریزوسفر میزبان پخش می شود. ریشه های کوچک جوانه زده از بذور گل جالیز در تماس با سطح ریشه میزبان قرار گرفته و سپس بافت میزبان را بوسیله هوستاریوم اولیه وثانویه سوراخ می کند Gosheh et al., 1999)). نتایج این آزمایش پیشنهاد می کند که تفاله زیتون در محیط ریزوسفر ممکن است در انتقال ماده محرک میزبان به ریزوسفر دخالت کرده که سبب کاهش تعداد اتصال گل جالیز در خاکهای مخلوط با تفاله زیتون می شود. چندین پارامتر فیزیکی در برداشت برای کشف تاثیر مخلوط خاک و تفاله زیتون روی گیاهان میزبان گزارش شده است. نتایج این تحقیق نشان داد که تفاله زیتون یک عامل کنترلی ارگانیک برای گل جالیز است . مقادیر مناسب جهت اختلاط با خاک ۲۵ و ۵۰% در عمق ۱۵ سانتیمتری خاک در کنار جوی ها پیشنهاد می شود. این احتمال وجود دارد که تفاله زیتون در خاک جایگزین محرک های جوانه زنی که توسط گیاه میزبان تولید می گردد، شود. افزودن کود بز به مقدار ۲۰ تا۳۰ تن در هکتار سبب کاهش آلودگی گل جالیز به طور موثری شد، ولی مقدار ۳۰ تن کاهش بیشتری را نشان داد. این مسئله ممکن است به دلیل مقادیر بیشتر نیتروژن و اجزای مربوط به آن باشد. مقادیر بیشتر ۳۰ تن از کودهای گاوی و مرغی همچنین کاهش خوبی در گل جالیز نشان می دهد. افزودن کود بز به مقدار ۲۰ تا۳۰ تن در هکتار سبب کاهش آلودگی گل جالیز به طور موثری شد، ولی مقدار ۳۰ تن کاهش بیشتری را نشان داد. این مسئله ممکن است به دلیل مقادیر بیشتر نیتروژن و اجزای مربوط به آن باشد. کود بز در مقدار ۲۰ تن در هکتار می تواند برای کاهش انگل گل جالیز در گوجه فرنگی کافی باشد. این نتیجه موافق با حیدر بوده که می گوید کود بز به مقدار ۲۰ تن سبب کاهش گل جالیز راموسا به مقدار زیاد در طول فصل رشد سیب زمینی می گردد. مقادیر بیشتر ۳۰ تن از کودهای گاوی و مرغی همچنین کاهش خوبی در گل جالیز نشان می دهد.
ابوایرماله (Abu- Irmaileh , 19811) در بررسی پاسخ آلودگی گل جالیز O. ramosa به برخی از اجزای نیتروژن می گوید که کشاورزان محلی ادعا می کنند که استفاده از کود حیوانی آلودگی به گل جالیز را کاهش می دهد . استفاده از مقادیر زیاد نیتروژن سبب کاهش عمل پارازیتیسم گل جالیز و علف جادو را می گردد. نتایج نشان داد که استفاده از نیترات آمونیم به مقدار ۱۹ گرم در گیاه توتون آلوده و ۲۵ گرم در گوجه فرنگی، گل جالیز را کاهش داد و مقادیر بیشتر اگر چه آلودگی را کم می کند، اما برای گیاهان زراعی مضر است.
فصل دوم :
مواد و روشها