1. 1. . افتخاری، اصغر؛ ساختار اجتماعی امنیت، مطالعه موردی جمهوری اسلامی ایران، مجله مطالعات امنیت اجتماعی، تابستان ۱۳۸۸ – شماره ۱۸. ↑

1. 1. . ماندل، رابرت، چهره متغیر امنیت ملی، تهران، پژوهشکده مطالعات راهبردی، ۱۳۷۷، ص ۴۵٫ ↑

1. 1. . تریف، تری و دیگران: مطالعات امنیتی نوین، برگردان علیرضا طیب و وحید بزرگی، پژوهشکده مطالعات راهبردی، چاپ اول، زمستان ۱۳۸۳، ص ۴۶٫ ↑

1. 1. . ماندل رابرت؛ پیشین ص ۵۲٫ ↑

1. 1. . Buzan, Barry. Pepole’ State and Fear, Colorado, lynne Rienner publishers, 1991. Buzan, Barry and John Little. The logic of Anarchy, Neoliberalism to structural Realism, NewYork. Columbia University Press, 1993. ↑

1. 1. . Mangold Peter, op.cit, p.5. ↑

1. 1. . دری نجف آبادی، قربانعلی، نگاهی به امنیت از منظر امیر مؤمنان (ع)، ( ‌فصل‌نامه حکومت اسلامی) سال پنجم، ۱۳۷۹، شماره ۱۸، ص ۲۸۳٫ ↑

   

1. 1. . قرآن در تأکید بر حق حیات، هر نوع ‌آدم‌کشی را مردود دانسته است (انعام (۶)، و اسراء (۱۷). ↑

1. 1. . قرآن کریم آن دسته از مؤمنان را که احساس ناامنی کرده، نمی توانند عقاید شان را بیان کند، موظف کرده تا به محلی امنهجرت کنند و به دور از هر گونه تهدید، به ابراز عقاید و انجام مراسم دینی بپردازند. “وَمَن یُهَاجِرْ فِی سَبِیلِ اللّهِ یَجِدْ فِی الأَرْضِ مُرَاغَمًا کَثِیرًا وَسَعَهً وَمَن یَخْرُجْ مِن بَیْتِهِ مُهَاجِرًا إِلَى اللّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ یُدْرِکْهُ الْمَوْتُ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلى اللّهِ وَکَانَ اللّهُ غَفُورًا رَّحِیمًا” کسی که در راه خدا هجرت کند جاهای امن فراوان و فراخی را در زمین می‌یابد. (نساء/ ۱۰۰). ↑

1. 1. . خرّم دل، دکتر مصطفی، تفسیر نور، نشر احسان، تهران، چاپ اول ۱۳۷۱، سوره نحل آیه ۱۱۲٫ ↑

1. 1. . همان، سوره بقره آیه ۱۲۶٫ ↑

1. 1. . جمراسی فراهانی، علی اصغر، عوامل تهدید امنیت ملی و شیوه های حراست از آن در سیاست بین‌المللی، نشر مرکز آموزش مدیریت دولتی، ۱۳۷۴، ص ۱۳۴ – ۱۳۵٫ ↑

1. 1. . خرّم دل، دکتر مصطفی، تفسیر نور، نشر احسان، تهران، چاپ اول ۱۳۷۱، سوره انعام آیه ۸۲٫ ↑

1. 1. . بوزان، باری، ویور، الی و دو وایلد، پاپ؛ پیشین، ص ۱۵۸٫ ↑

1. 1. . معاونت پژوهش و تحقیق دانشکده اطلاعات؛ نظم نوین آرزوی تجدید ساختار سیاسی جهان، تهران: شرکت نشر و تبلیغ بشری، چاپ اول، ۱۳۷۱، ص ۲۶٫ به نقل از روزنامه کیهان، ۱/۸/۱۳۶۹٫ ↑

1. 1. 1. . افرادی نظیر برژینسکی، لارنس آیکلبرگر، جوزف نای و… به عنوان مثال: ایکلبرگر معاون وزیر خارجه آمریکا می‌گوید: «من نمی توانم برای شما توصیف کنم که نظم جدید جهانی شبیه چه باشد». اطلاعات ۵/۲/۷۰ به نقل از تایم ↑

   

1. 1. . در دوران جنگ سرد دو قطبی گذشته ( ۱۹۴۵-۱۹۸۹). ↑

1. 1. . سیف زاده، سید حسین، نظریه های مختلف در روابط بین الملل، تهران، نشر سفیر، چاپ اول، ۱۳۶۸، ص ۵۵٫ ↑

1. 1. . معاونت پژوهش و تحقیق دانشکده اطلاعات؛ نظم نوین آرزوی تجدید ساختار سیاسی جهان، تهران: شرکت نشر و تبلیغ بشری، چاپ اول، ۱۳۷۱، ص ۲۶٫ به نقل از روزنامه کیهان، ۱/۸/۱۳۶۹٫ ↑

1. 1. . میر محمد صادقی، میر حسین، حقوق جزای اختصاصی (جرایم علیه امنیت و آسایش عمومی)، انتشارات میزان، تهران، ۱۳۹۲، ص ۱۲٫ ↑

1. 1. . آقابابائی، حسین، مطالعه تطبیقی سیاست کیفری ایران، مصر و انگلستان در قبال جرم براندازی، رساله دکتری، مدرسه عالی شهید مطهری، ۱۳۸۳٫ ↑

1. 1. . سید قطب، فی ظلال القرآن، دارالشروق، چاپ پانزدهم، بیروت، ۱۹۸۸، جلد ۲، ترجمه توسط دکتر مصطفی خرم دل. انتشارات احسان، چاپ پنجم، ۱۳۹۳٫ ↑

1. 1. . عوده، عبد القادر، التشریع الجنائی الإسلامی مقارناً بالقانون الوضعی، الناشر: دار الکاتب العربی، بیروت. ترجمه توسط حسن فرهودی نیا (کتاب جرایم علیه آسایش عمومی). ↑

1. 1. . عنایت، حمید، اندیشه سیاسی در اسلام معاصر، ترجمه ی بهاالدین خرمشاهی، انتشارات خوارزمی – ۱۳۶۱، ص ۱۷۱٫ ↑

1. 1. . ابن تیمیه، مجموع الفتاوی، تحقیق محمد ابن عبدالرحمن ابن قاسم، بی نا، ص ۵۰۰٫ ↑

1. 1. . سیوطی، جلال الدین، الدر المنثور، بیروت، دار المعرفه، چاپ اول، ۱۴۲۱، ج۳، ص ۶۳٫ ↑

1. 1. . طوسی، محمد بن الحسن، المبسوط، بی جا، المکتبه المرتضویه لاحیاء آثار الجعفریه، ۱۳۹۳ ق، جلد ۸، ص ۴۷٫ ↑

1. 1. . طوسی، محمد بن الحسن، الخلاف فی الاحکام، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۱۶، ج۳، ص ۲۰۹٫ ↑

1. 1. . طوسی، محمد بن الحسن، النهایه و نکتها، قم، مؤسسه النشر الاسلامی، چاپ اول، ۱۴۱۲، ج ۵۰۴ ص ۵۷٫ ↑

1. 1. . مروارید، علی اصغر، المصادر الفقهیه، بیروت، دار التراث، چاپ اول، بی‌تا، ج ۱۲و ۱۳٫ ↑

1. 1. . ابن ادریس، محمد بن احمد، کتاب السرائر الحاوی لتحریر الفتاوی، نشر قم، جماعه المدرسین فی الحوزه العلمیه بقم، مؤسسه‌ النشر الاسلامی ، ۱۴۲۸ق= ۱۳۸۶٫ ↑

1. 1. . نجفی، محمد حسن، جواهر الکلام، بیروت، دار احیاء التراث العربی، چاپ هفتم، ج۲۱، ص ۵۶۴٫ ↑

1. 1. . طباطبایی، محمد حسین، المیزان، بیروت، مؤسسه الاعلمی للمطبوعات، چاپ اول، ۱۹۹۷، جلد ۵، ص ۳۰۴٫ ↑

1. 1. . خرّم دل، دکتر مصطفی، تفسیر نور، نشر احسان، تهران، چاپ اول ۱۳۷۱، سوره حجرات، آیه ی ۸٫ ↑

1. 1. . سیوطی، جلال الدین، الدر المنثور، بیروت، دار المعرفه، چاپ اول، ۱۴۲۱، ج۳ و ۶٫ ↑

1. 1. . الرازی، فخرالدین ابن علامه، تفسیر الفخر الرازی، بیروت، دارالفکر، ۱۹۹۵، ج ۱۴، ص ۱۲۸؛ شوکانی، محمد بن علی بن محمد، فتح القدیر، ریاض، مکتبه الرشید، چاپ دوم، ۲۰۰۲، ج ۴، ص۱۳۲؛ قرطبی، ابی عبدالله محمد بن احمد الانصاری، الجامع لاحکام القرآن، بیروت، مؤسسه التاریخ العربی، ۱۹۸۵، ج۱۶، ص ۳۱۷٫ ↑

1. 1. . ابن کثیر، الحافظ ابی‌فداء، البدایه والنهایه، تحقیق علی شیری، بیروت، دار احیاء التراث العربی، چاپ اول، ۱۴۰۸، ج ۸، ص ۲۷۵٫ ↑

1. 1. . شافعی، ابی عبدالله محمد بن ادریس، الام، بیروت، دارالفکر، چاپ اول، ۲۰۰۲، ج ۲، ص ۳۱۳-۳۴۵٫ ↑

1. 1. . طوسی، ابو جعفر محمد بن الحسن، النهایه و نکتها، قم، مؤسسه النشر الاسلامی، چاپ اول، ۱۴۱۲، ج۲، ص ۱۲٫ ↑

1. 1. . طوسی، محمد بن الحسن، المبسوط، بی‌جا، المکتبه المرتضویه لاحیاء آثار الجعفریه، ۱۳۹۳ ق، جلد ۷، ص ۲۶۴٫ ↑

1. 1. . طوسی، محمد بن الحسن، پیشین، ص ۲۷۶٫ ↑

1. 1. . طوسی، محمد بن الحسن، پیشین، ص ۲۷۸٫ ↑

1. 1. . طوسی، ابوجعفر محمد بن حسن، الخلاف، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ج ۳، ۱۴۱۶، ص ۲۰۹٫ ↑