در قانون جزای ایران دیه زنان نصف دیه مردان است. البته در قانون جدید دیه زن کامل محاسبه می‌شود و مابه‌التفاوت دیه مرد از محل تامین صندوق تامین خسارت‌های بدنی پرداخت می‌‌شود.

پیشنهادات نگارنده

پیشنهاد می‌شود زمینه‌ای فراهم شود که امکان بهره‌برداری از مبانی فقهی مشابه برای تغییر برخی دیگر از مفاد قانونی حقوق زن و خانواده در ایران در انطباق با اسناد بین‌المللی حقوق بشر صورت بگیرد.

نکته قابل توجه دیگر اینکه در حال حاضر که ارتقاء حقوق زن در ایران در راستای موازین و قصورات بین‌المللی در چار چوب کنوانسیون‌های بین‌المللی حقوق بشر بوده است.

شرایط پیوستن جمهوری اسلامی به عهدنامه امکان شرکت فعال و روشنگر در کمیته رفع تبعیض زنان و ارائه گزارش‌های مستدل و منطقی از وضعیت زنان در اسلام و جمهوری اسلامی را فراهم شود و از این طریق نقش مؤثری در خنثی نمودن تبلیغات علیه نظام ایفا کند.

علی‌رغم تغییرات و نوآوری‌های قانون مجازات جدید هنوز هم نیاز به برطرف کردن ابهاماتی نظیر زمینه افزایش سن مسئولیت کیفری دختران و حذف سنگسار، جمع نکردن دیه جراحت اعضای متعدد برای ملاک رسیدن به ثلث دیه کامل و تنصیف، عدم تفاون زن و مرد در محاسبه ارش، کماکان ابهامات و نارسایی‌های قانون فعلی که مبتنی بر تبعیض بین حقوق زنان و مردان موجود می‌باشد و درخصوص قصاص، دیه، قتل در فراش، قتل فرزند توسط پدر یا مادر، شهادت و اتیان قسامه نیز به قوت خود باقی است.

منابع

1. 1. ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، تفسیر القرآن العظیم، ج ۳، قم: مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی ، ۱۳۸۷.

1. 1. آبوت، پاملا، کلر، والاس، «تولید دانش فمینیستی»، در جامعه‌شناسی زنان، ترجمهٔ منیژه نجم‌عراقی، چاپ چاپ چهارم، تهران: نشر نی، ۱۳۸۵.

1. 1. آلیسون، وایلی، فمینیسم و علوم اجتماعی، ترجمه عباس یزدانی، مجموعه مقالات فمینیسم و دانش‌های فمینیستی، قم: دفتر مطالعات و تحقیقات زنان،. ۱۳۸۲٫

1. 1. انیس، ابراهیم، المعجم الوسیط، محمد بندرریگی، چاپ اول، تهران، انتشارات اسلامی، ۱۳۸۴٫

1. 1. آیت‌اللهی، زهرا، زنان – وضع حقوقی و قوانین – ایران، شورای فرهنگی اجتماعی زنان، روابط عمومی، ۱۳۹۲٫

1. 1. باقریان، میترا، بررسی ویژگی‌های اشتغال زنان در ایران، تهران، سازمان برنامه و بودجه، ۱۳۶۹٫

1. 1. بیات، عبدالرسول، فرهنگ واژه‏ ها، مؤسسه اندیشه و فرهنگ دینى، ۱۳۸۱٫

1. 1. بی‌آزار شیرازی، عبدالکریم، رساله نوین، ج ۳، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، ۱۳۶۴٫

1. 1. پاشا صالح، علی، سرگذشت قانون: مباحثی از تاریخ حقوق، دورنمایی از روزگاران پیشین تا امروز، تهران ۱۳۸۳.

1. 1. جزنی، نسرین، بررسی موانع و مشکلات موجود در اشتغال زنان در بخش‌های دولتی، ت‍ه‍ران‌، ش‍رک‍ت‌ ان‍ت‍ش‍ارات‌ س‍وره‌ م‍ه‍ر، ۱۳۸۳٫

1. 1. جعفری لنگرودی، محمدجعفر، مقدمه عمومی علم حقوق، تهران، گنج دانش، ۱۳۷۱٫

1. 1. جوادی آملی، عبدالله، فلسفه حقوق بشر، قم، اسراء، ۱۳۷۵٫

1. 1. حسینی، احمد رضا، «چالش‌های کنوانسیون رفع هر گونه تبعیض علیه زنان با قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران»، مجله رواق اندیشه، شماره ۴، ۱۳۸۷٫

1. 1. حیدرى، حسن، ابراهیمى نسب، یوسف، جایگاه زن در گذر تاریخ و سیرى در حقوق آن، ‌فصل‌نامه علمى پژوهشى زن و فرهنگ/ سال دوم. شماره پنجم. پاییز ۱۳۸۹٫

1. 1. خمینی، روح‌اله، صحیفه‌ی نور، ج ۳، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، سازمان چاپ و انتشارات، ۱۳۶۹٫

1. 1. دهخدا، على اکبر، لغت نامه دهخدا، ج ۶، دانشگاه تهران، تهران، ۱۳۷۳٫

1. 1. رشید محمدرضا، تفسیر المنار، ج ۲، مصر: مطبعه المنار، ۱۳۲۵ق.

1. 1. ساکت، محمدحسین، دیباچه‌ای بر دانش حقوق، ج۱، مشهد، ۱۳۷۱.

1. 1. ساولانی، اسماعیل، حقوق جزای عمومی، منطبق با قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۹۲ چاپ سوم، انتشارات دادآفرین، ۱۳۹۲٫

1. 1. سبحانی، جعفر، الموجز فی اصول الفقه، ج۲، قم، ۱۳۷۶.

1. 1. شریفیان، جمشید، راهبرد جمهوری اسلامی ایران در زمینه حقوق بشر در سازمان ملل متحد، چاپ اول، مرکز چاپ و انتشارات وزارت امور خارجه، تهران، ۱۳۸۰٫

1. 1. شعبانی، قاسم، حقوق اساسی و ساختار حکومت جمهوری اسلامی ایران، چ ۴۶، انتشارات اطلاعات، ۱۳۹۱٫

1. 1. صدر، حسن، حقوق زن در اسلام و اروپا، سازمان انتشارات جاویدان، ۱۳۲۷٫

1. 1. طباطبائی، محمدحسین، المیزان، (ترجمه فارسی)، ج ۴، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۳۷۴٫

1. 1. طلوعى، محمود، فرهنگ جامع سیاسى، تهران، نشر سخن، ۱۳۷۲٫

1. 1. عبادی، شیرین، تاریخچه و اسناد حقوق بشر در ایران، تهران، انتشارات روشنگران، چاپ اول، ۱۳۸۳٫

1. 1. عراقی، عزت الله، حقوق بین‌المللی کار، تهران، انتشارات دانشگاه تهران، ۱۳۶۷٫

1. 1. عزازی، شهلا، فمینیسم و دیدگاه‌ها، تهران: انتشارات روشنگران، ۱۳۸۵٫

1. 1. علویون، محمدرضا، کار زنان در حقوق ایران و حقوق بین‌المللی کار، تهران، انتشارات روشنگران و مطالعات زنان، ۱۳۸۴٫

1. 1. عنصری، لیلا، «دستمزد برابر در ازای کار برابر»، مجله حقوق زنان، شماره ۲۵، ۱۳۸۴٫

1. 1. فخر رازی، محمد، تفسیر کبیر، ج ۱۰، تهران، نشر اساطیر، ۱۳۷۱٫

1. 1. فدایی، الهه، زن از دیدگاه ادیان و مکاتب مختلف (مقاله)، دانشجوی کارشناسی ارشد مطالعات زنان و خانواده، اتحادیه بین‌المللی زنان پیرو ادیان توحیدی.

1. 1. فیض کاشانی، محمد، تفسیر شریف صافی، ج ۱، قم، نشر نوید اسلام، ۱۳۸۵٫

1. 1. قاری سید فاطمی، محمد، حقوق بشر در جهان معاصر، مرکز چاپ و انتشارات دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ۱۳۸۲٫

1. 1. قاضی(شریعت پناهی)، ابوالفضل، حقوق اساسی و نهادهای سیاسی، جلد اول، تهران، انتشارات دانشگاه تهران، ۱۳۷۱٫

1. 1. کاتوزیان، ناصر، حقوق مدنی خانواده، جلد اول، چاپ پنجم، حقوق مدنی، خانواده ۲، نشر میزان، ۱۳۷۸٫

1. کار، مهرانگیز، رفع تبعیض از زنان، مقایسه کنوانسیون رفع تبعیض از زنان با قوانین داخلی ایران، چاپ سوم، تهران، نشر قطره، ۱۳۷۹٫

1. 1. . على اکبر دهخدا، لغت نامه دهخدا، ج ۶، دانشگاه تهران، تهران، ۱۳۷۳، ص۹۱۴۲، واژه «حق». ↑

1. 1. . لویس معلوف، المنجد فى اللغه، بیروت، لبنان، دارالمشرق، ۱۹۰۷، ص ۱۴۴، واژه «حق». ↑

1. 1. . ر. ک: محمدتقى مصباح، نظریه حقوقى اسلام، نگارش محمدمهدى نادرى و محمدمهدى کریمى نیا، قم، مؤسسه امام خمینى، ۱۳۸۰، ص ۲۰٫ ↑

1. 1. . ر. ک: عبدالله جوادی آملی، فلسفه حقوق بشر، قم، اسراء، ۱۳۷۵، ص ۷۴٫ ↑

1. 1. . على اصغر مدّرس، حقوق فطرى یا مبانى حقوق بشر، تبریز، نوبل، ۱۳۷۵، ص ۲۷ از مکتب هاى حقوقى در حقوق اسلام. ↑

1. 1. . میرزا محمدحسین نائینى، منیه الطالب، نگارش موسى نجفى خوانسارى، قم، مؤسسه النشرالاسلامى، ۱۴۱۸، ص ۱۰۶٫ ↑

1. 1. . على اصغر مدّرس، پیشین، ص ۲۷، از حاشیه سید محمدکاظم ‌طباطبایی بر مکاسب، ص ۵۴٫ ↑