بخش غالب این پژوهش های نشان می‌دهد که خود آموزی اتوماتیک خوب طراحی شده می‌تواند راهنمایی معلم را تکمیل کند، این امر با واکنش های سریع تر به تلاش های دانش آموزان و اجازه دادن به آن ها که با توان خودشان کار کنند صورت می‌گیرد. اما دو مطالعه اخیر نشان داده‌اند که استفاده ی دانش آموزان از کامپیوتر لزوماً مفید نیست و دسترسی به پیشرفت بهتر در ریاضی را عقب می اندازد (انگریست و لاوی، ۲۰۰۴؛ فوش و وسمن، ۲۰۰۴).
شواهد کمی برای مؤثر بودن تکنولوژی و فناوری اطلاعات وجود دارد غیر از خود آموزی های اتوماتیک مثل شبیه سازی و آزمایش های مبتنی بر کامپیوتر در علوم (کولیک، ۲۰۰۳). متخصصین متوجه شده اند که تکنولوژی و فناوری اطلاعات می‌تواند برای دستورالعمل های مبتنی بر پژوهش کاربرد داشته باشد. برای مثال کمک می‌کند تا دانش آموزان یاد بگیرند چطور از موقعیت، ارزیابی اجزا و اطلاعات ترکیبی برای حل مشکلات خود استفاده کنند (سندهولتز و دیگران، ۱۹۹۷؛ رینگاستاف و کلی، ۲۰۰۲).
کامپیوتر های چند رسانه ای[۵۰] با ظرفیت بالا و ارتباط اینترنتی سریع می‌تواند پژوهش های و فعالیت های مشترک دانش آموزان را افزایش دهد، مثلا می‌تواند دسترسی آن ها را به اطلاعات جدید افزایش می‌دهد و اجازه ی ارتباط سریع با متخصصین خارج از مدرسه را به آن ها می‌دهد. باید توجه داشت که نتایج به دست آمده تا حدودی به چگونگی اندازه گیری محقق توجه و اتکا دارد.
مقیاس ها در این قسمت نشان دهنده ی افزایش دسترسی دانش آموزان به تکنولوژی و فناوری اطلاعات، شامل تمایل به تقسیم اعداد، گزارشاتی در باره ی در آمد خانواده، نژاد و موقعیت جغرافیایی است. به علاوه داده ها توصیف می‌کنند که چطور دانش آموزان از کامپیوتر و اینترنت برای یک مجموعه از فعالیت ها در خانه و مدرسه استفاده می‌کنند.
در کشور های توسعه یافته سیستم مدارس سرمایه سنگینی را در تکنولوژی و فناوری اطلاعات به کار انداخته اند. از سال ۱۹۹۰ فرصت های یاد گیری را افزایش دادند تا شکاف ها و فاصله هایی که بین دانش آموزان در خانه برای دسترسی به تکنولوژی و فناوری اطلاعات وجود دارد را بر طرف کنند (دونلی و دیگران، ۲۰۰۲).
سرمایه های حکومت و بعضی اوقات شخصیت های حقوقی جامعه در ایالات متحده هدایت شده است برای کمک به این تلاش ها برای رسیدن به موفقیت. ابتدا منابع و وسایل تکنولوژی و فناوری اطلاعات هر چه بیشتر در دسترس دانش آموزان در مدرسه قرار گرفت و در درجه دوم، مدارس کمک کردند تا این وسایل به طور مساوی در دسترس دانش آموزان ضعیف هم قرار بگیرد. برای تعدادی از دانش آموزان مدارس دولتی کامپیوترها به طور مشخصی افزایش یافت و مدارس پیشرفت شایانی در تدارک دسترسی به اینترنت پیدا نمودند. در ۱۹۹۴، ۳۰% کلاس های آموزشی یک ارتباط برخط[۵۱] داشتند و این ارتباط در ۲۰۰۳ به ۹۳% افزایش یافت (پارساد و جونز، ۲۰۰۵).
شکاف موجود در مدارس فقیر در طی این ۵ سال کم شده است زیرا هم چنان مدارس مناطق فقیر نشین در حال افزایش تدارک ماشین های ارتباطی اینترنت بودند. اما نسبت دانش آموزان به کامپیوتر در مدارس فقیر نشین هنوز در یک حالت ضعیف تر در ۲۰۰۳ باقی ماندند با نسبت ۱/ ۵ در برابر ۲/۴ دانش آموز در مناطق مرفه.
در این کشورها کامپیوتر های شخصی و دسترسی به اینترنت در دهه ی ۱۹۹۰ در همه ی گروه‌های جمعیتی به سرعت رشد کرده‌است. از ۱۹۸۰ تا ۲۰۰۱ نابرابری کامپیوتر های شخصی به خاطر در آمد خانواده کاهش پیدا کرده‌است به خصوص در چند سال گذشته (انتیا، ۲۰۰۲).
دسترسی به کامپیوترهای خانگی و ارتباطات اینترنتی به رشد خود از ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۳ ادامه داد و بیشترین تغییر مربوط می شود به نسبت ساکنین با ارتباط اینترنت پر سرعت، که بیشتر از دوبرابر شده است از ۹% به ۲۰% در طول دو سال. مردم با دسترسی به ارتباط سریعتر، تمایل به استفاده از اینترنت به طور همیشگی و در طیف وسیعی از فعالیت ها دارند مخصوصا مقاصد آموزشی. سرعت بیشتر و ارتباط مداوم اینترنتی راندمان پژوهش های اینترنتی را افزایش می‌دهد (انتیا، ۲۰۰۴).
کامپیوتر ها می‌توانند برای فعالیت های آموزشی استفاده شوند مثلا زمانی که در خود آموزی در درس ریاضیات و دیگر کلاس ها مثل شبیه سازی و آزمایشگاه های تخصصی که در بعضی از کلاس های علوم استفاده می شود.
دسترسی به اینترنت فعالیت یاد گیری را آسان می‌کند مثل پژوهش روی وب و شرکت در جمع آوری اطلاعات و تحلیل پروژه های خارج از مدرسه و ارتباط با کارشناسان و دانش آموزان دیگر در ارتباط با پروژه. این پتانسیل برای رشد درک دانش آموزان و علاقمندی آن ها برای یاد گیری ایجاب می‌کند تا مردم پشتیبانی کرده و این منابع را داخل مدرسه آورده و مشوقی باشند برای این که این منابع بخشی از درس شوند.
اما تکنولوژی و فناوری اطلاعات لزوماً موثرتر از سایر ابزارهای یاد گیری نیست. نتایج به طور گسترده ای به این وابسته اند که آیا کامپیوتر ها درست استفاده شده اند و آیا به صورت مؤثری اهداف آموزشی معلمان را پشتیبانی می‌کنند. درگیر کردن کادر آموزشی و مدیریتی مدارس با امکانات ایجاد شده فن آوری اطلاعات در مراکز آموزشی و استفاده بهتر از امکانات از راهکارهایی است که می‌تواند به استفاده ی بیشتر از امکانات تکنولوژی و فناوری اطلاعات در تدریس معلمان بیانجامد. معلمان باید استفاده درست از اینترنت و اصول پژوهش اینترنتی را به دانش آموزان بیاموزند و کتاب های راهنما در اختیار آنان قرار دهند. تا بتوانیم بر هر چه کم کردن فاصله بین نظر و عمل در مسایل آموزشی فائق آییم .
علاوه بر گسترش دسترسی، مدارس هم سعی می‌کنند که استفاده دانش آموزان از منابع تکنولوژی و فناوری اطلاعات یکسان باشد. نه تنها نرخ استفاده در مدارس بیشتر از خانه است بلکه این اختلاف در مورد دانش آموزان کم بضاعت بیشتر است (یعنی در مدرسه بیشتر استفاده می‌کنند). برای مثال دانش آموزان کم بضاعت دو برابر بیشتر از بقیه از کامپیوتر در مدرسه استفاده می‌کردند. در ۲۰۰۳، ۸۴% در برابر ۳۰% .حتی دانش آموزان با در آمد متوسط هم بیشتر از کامپیوتر در مدرسه استفاده می‌کردند تا در خانه. اختلاف بین کاربرد کامپیوتر در مدرسه و در خانه بین گروه‌های نژادی مختلف و بر حسب خانواده ناچیز بوده است.
با این که اینترنت در همه ی مدارس وجود داشته تقریبا نزدیک به نصف (۴۷%) دانش آموزان از اینترنت در مدرسه در ۲۰۰۳ استفاده کرده‌اند. مشابه کاربرد کامپیوتر در مدرسه کاربرد اینترنت در مدرسه هم به نژاد، در آمد خانواده و تحصیلات والدین بستگی دارد. دانش آموزان بزرگتر از کامپیوتر بیشتر استفاده می‌کردند شاید به این خاطر که اغلب آن ها از اینترنت برای مقاصد پژوهشی استفاده می‌کردند که مناسب دانش آموزان بزرگتر است. تفاوت معنی داری از نظر استفاده از کامپیوتر و اینترنت بین دانش آموزان دختر و پسر مشاهده نشده است.
